Iako je zimski period vrijeme kada većina gljiva „spava“, duboko ušuškane u svoj supstrat, postoji jedna, koja baš voli zimu i hladne dane. Ponekad viri ispod sniježnog pokrivača pa svojom toplom narandžastocrvenom bojom podsjeća na pravi plamičak. Zbog baršunaste drške i supstrata na kojem se pojavljuje, ima i još jedan narodni naziv – baršunasta panjevčica. Ova jestiva gljiva se pojavljuje u vremenskom periodu godine kada u prirodi skoro da i ne možemo pronaći gljive. Živi u gustim busenovima, sa velikim brojem primjeraka na panjevima i mrtvim stablima različitog lišćarskog drveća u hladnijoj polovini godine, od oktobra do aprila.
Šešir je narandžasto-žut, u centru tamniji (često sa smeđim tonom), na ivici svjetliji, prečnika 20-60 mm. Na vlažnom vremenu je sluzav i ljepljiv. Listići su svijetli (bjeličasti do blijedožuti) Drška je vlaknasto žilava, u vršnom dijelu bjeličasta, žuta ili narandžasta, prema dolje prelazi u tamno smeđu, baršunaste površine, veličine 30–80 × 4–10 mm.
Zimski plamičak ili baršunasta panjevčica se u prirodi može zamijeniti sa panjevčicom (Kuehneromyces mutabilis) koja je takođe jestiva. Međutim, zamjena sa Galerinom marginatom (mala smrt) je mnogo opasnija, jer je mala smrt smrtno-otrovna vrsta. Ovu otrovnu gljivu možemo pronaći i u kasnim jesenjim mjesecima, ali skoro nikada tokom zime.
Iako je baršunasta panjevčica jestiva gljiva, kod nas skoro i da se ne koristi u ishrani. Sa druge strane, u nekim zemljama Azije već godinama se vještački uzgaja. Osim što je jestiva (u ishrani se koriste samo šeširi jer je drška žilava) zimski plamičak je i ljekovita gljiva i ima primjenu u medicini.
U posljednje vrijeme se razlikuje još nekoliko vrsta iz roda Flammulina koje su jako slične zimskom plamičku, no sve su one takođe jestive.
Autor teksta i fotografija: Mr. Ilinka Ćetković
21/02/2023
