Ako na Zemlji postoji raj, mnogi će se složiti da je to Durmitor. Ovaj planinski div plijeni ljepotom i nikoga ne ostavlja ravnodušnim. Durmitor je bogat šumama, pašnjacima, planinskim jezerima. Za naučnike, to je magnet koji vuče – uprkos tome što predstavlja područje sa najvećim brojem literaturnih podataka o biodiverzitetu, i dalje je velika nepoznanica. I danas, svaki obilazak durmitorskog kraja donosi neka nova saznanja i otkrića novih vrsta.
Prvi podaci o mahovinama ovog područja datiraju s početka prošlog vijeka. Prirodnjački materijal je sakupio slavni češki botaničar Josef Rohlena, a determinisao Jan Vilhelm (u radu koji je Vilhelm publikovao 1923.godine prikazana su 72 taksona, od kojih su 4 opisana kao nova za nauku). Na putu iz grada prema Crnom jezeru, „na dohvat ruke“ je Barno jezero. Skriveno gustom četinarskom šumom, decenijama unazad, bori se za svoj opstanak jer previše brzo zarasta. Posebno je i jedinstveno stanište na kojem je prisutna specifična hidrofilna i amfibijska briofitska flora uz dominaciju mahovina roda Sphagnum L. (svagnumske ili bijele mahovine) čiji odumrli djelovi tijela predstavljaju najznačajnije komponente debelih naslaga treseta. Staništa sa svagnumskim mahovinama su rijetka u našoj zemlji, pa se Barno jezero sa okolinom smatra veoma značajnom tresavom. Ovakva staništa smatraju se centrima biodiverziteta, pa je njihovo očuvanje obaveza svih zemalja potpisnica Deklaracije u Rio de Janeiru, 1992.godine. Ramsarska konvencija ukazuje da su tresetišta najranjiviji i najugroženiji tipovi vlažnih staništa koji se ne mogu obnoviti, pa se insistira na sprovođenju urgentnih mjera radi zaštite i očuvanja. Prema Direktivi o staništima EU svagnumska tresetišta svrstana su u tip prelaznih tresava (7140 Transition mires and quaking bogs), pa su samim tim u kategoriji staništa od značaja za očuvanje na međunarodnom i nacionalnom nivou.
